Mίλαγα με ένα (ρομαντικό) γνωστό μου χτες που μου έλεγε για την αισιοδοξία που έχει οτι σιγά σιγά πνεει άνεμος επενδύσεων στην χώρα. “Σε λίγα χρόνια θα έχουμε γίνει πραγματικά Δανία του Νότου” μου έλεγε.
Τι να σου πώ του λεω, μακάρι να έχεις δίκιο και να αλλαξει κατι πραγματικά. Αλλά εγώ δεν ειμαι πολύ αισιόδοξος οτι θα δούμε σοβαρές επενδύσεις στην χώρα τα επόμενα έτη
Ο προβληματισμός μου οφειλεται βασικά στα παρακάτω
- Το 80% των επιχειρησεων και των νεων επενδύσεων στην χώρα αφορούν καφέ και φαγητό. Οταν υπαρχει μηδεν τεχνογνωσία σε αλλο αντικειμενο ,μονο καφεδες και πιτογυρα θα “παράγουμε”.
- Το φορολογικό πλαίσιο, παρότι εχει βελτιωθεί δεν ειναι ακόμα σε θέση να προσεκλύσει σοβαρές επενδυσεις ειδικά σε τεχνολογίες αιχμής
- Τα ερωτηματικά ως προς την εξέλιξη της πανδημίας όπου (κακά τα ψέματα) δεν τα έχουμε πάει καθόλου καλά
- Το πιο σημαντικό κατά την γνώμη μου, δύσκολα θα επενδύσει κάποιος σε μια χώρα όπου το σύνολο σχεδόν των πολιτών είναι αρνητικό γενικά προς τις επιχειρήσεις, έχει δαιμονοποιήσει στη συνείδησή του και στο μυαλό του το κέρδος και θεωρεί ότι οι μεγάλες επενδύσεις γινονται σε βάρος του εργαζομενου. Ουτε λέξη βέβαια για την εκμετάλλευση του εργαζομενου στις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις..
- Κουλτούρα δημόσιου υπαλλήλου. Νομίζω δεν θέλει ιδαίτερη ανάλυση. Εχει μπεί στο DNA μας και δεν φαίνεται να φεύγει εύκολα.
Ευτυχώς παει καλά ο Τουρισμός (Παρότι μεγάλο μέρος των εσόδων από τον τουρισμό τρέφουν την παραοικονομια ..)
